شورای شهر و یک انتخاب

با انتخابات ریاست جمهوری و به قدرت رسیدن «حسن روحانی» شخصی که خود را برخاسته از گفتمانی تازه تحت عنوان «اعتدال» معرفی می کرد و هم چنین مورد حمایت آیت الله هاشمی رفسنجانی و سید محمد خاتمی بود اوضاع و احوال کشور دچار تغییراتی گشت. یکی از این تغییرات که در این روزها مشهودتر از مابقی ست، بروز امیدی از دست رفته در میان گروه های اصلاح طلب است. این روزنه های امید بسترهای متفاوتی را در برگرفته است، از تلاش برای ایجاد تشکیلات حزبی به معنای واقعی آن تا به قدرت رسیدن مجدد گفتمان «اصلاح طلبی».

اصلاح طلبان که در شرایط دشوار هشت ساله اخیر و به خصوص چهار ساله دوم دولت احمدی نژاد آنقدر ناامید شده بودند که سید محمد خاتمی در گفت و گویی اعلام می دارد که دیگر خواهان کسب قدرت سیاسی نیستند و به حداقل ابزار لازمه فعالیت مدنی برای بیان گفتمان خودشان رضایت خواهند داد ناگهان و بنابر اقبال غیرقابل پیش بینی مردم به شرکت در انتخابات ریاست جمهوری و تبعاً شرکت در انتخابات شورای شهر و کسب سیزده صندلی در شورای شهر و البته انتخاب کاندیدای ریاست جمهوری مدنظرشان تغییر رویه دادند.

همانطور که گفته شد از سی و یک صندلی شورای شهر، سیزده صندلی به اصلاح طلبان رسید اما نکته مهم آن است که از این هجده صندلی تصاحب شده توسط اصولگرایان نیز می توان به نفع تفکر اصلاح طلبی برداشت کرد زیرا تعدادی از این گروه بیشتر رویکردی اعتدالی دارند، برای نمونه می توان به علیرضا دبیر یا هادی ساعی اشاره کرد.

اخبار حاصله از شورای شهر و تصمیمات آینده آن مبین آن است که احمد مسجد جامعی نماینده اصلاح طلبان قرار است به ریاست شورا انتخاب شود و هم چنین شخصی که نظر اصلاح طلبان بر آن باشد شانس بیشتری برای شهردار شدن را خواهد داشت، در این بین نام سه نفر بیش از همه می درخشد؛ معصومه ابتکار، محسن هاشمی و محمدباقر قالیباف البته گمانه زنی هایی نسبت به آقایان نجفی، مهرعلیزاده و حتی دکتر عارف نیز می شود اما به دلیل آنکه این روزها شایعات بیش از واقعیات مطروح اند به ایشان نخواهیم پرداخت.

مسئله مهم در اینجاست که دو انتخابات ریاست جمهوری 84 و 92 نشان دادند که منصب شهرداری تهران یکی از استراتژیک ترین موقعیت ها و هم چنین یکی از مهم ترین سکوهای پرتاب به سوی رئیس دولت شدن است پس اصلاح طلبان و اعتدال گرایان حاضر در شورای شهر باید در انتخاب شهردار تهران بسیار مداقه کنند که این انتخاب بی هیچ اغراقی «انتخابی سرنوشت ساز» خواهد بود.

در ادامه با بررسی سه گزینه معصومه ابتکار، محسن هاشمی و محمدباقر قالیباف بیان خواهم داشت که چرا به جای برخی از دوستان به مدیحه گویی برای این گزینه ها نمی پردازم و حتی منتقد هر سه ایشان می باشم.

درباره هر سه گزینه مطروح باید اذعان داشت که هر یک به نوبه خود در زمینه شهرداری قطب محسوب می شوند. خانم ابتکار که در دوران خاتمی «ریاست سازمان حفاظت محیط زیست» را بر عهده داشت و حتی در سال 2006 موفق به کسب عنوان «قهرمان زمین» توسط سازمان ملل گشت و هم چنین ناگفته نماند که اولین زنی بوده است که پس از انقلاب وارد کابینه شده است امتحان خود را به عنوان یک تابوشکن به خوبی پاسخ گفته است اما همان طور که پیش تر گفتم پست شهردار در این هشت ساله اخیر ثابت کرده است که مکانی ست مناسب برای ادامه قدرت سیاسی احزاب و هر چند که برخی مسئولین اعلام کرده اند که زنان نیز می توانند به عنوان کاندیدای ریاست جمهوری اعلام موجودیت کنند اما فرهنگ جامعه ما هنوز تا انتخاب یک زن به عنوان رئیس جمهور بسیار فاصله دارد و این نوع نگاه نوعی نگاه آرمانی ست و تا شکسته شدن این تابو زمان بسیاری نیاز است.

گزینه دیگر محسن هاشمی رفسنجانی ست، او که سیزده سال رئیس هیئت مدیره و مدیر عامل شرکت متروی تهران بود و هم چنین نائب رئیسی اتحادیه بین المللی حمل و نقل عمومی در منطقه خاورمیانه و شمال افریقا را بر عهده داشته است و البته پس از استعفا در سال 89 توسط قالیباف به سمت مشاور شهردار و عضو هیئت مدیره منصوب گشت جدی ترین گزینه اصلاح طالبان و اعتدال گرایان شورای شهر می باشد و البته هم دارای کارنامه کاری بسیار درخشان و سابقه خانوادگی و تفکر حزبی مناسب است اما نمی توان این مهم را به فراموشی سپرد که تمام افتراهایی که به آیت الله هاشمی رفسنجانی وارد است به فرزندان او به حق یا ناحق معطوف می گردد پس محسن هاشمی رفسنجانی، فرزند ارشد آیت الله، در آینده یکی به دلیل افتراهای وارده و دیگر به دلیل آنکه بعید نخواهد بود که در رقابت های انتخاباتی او را به خاطر نسبت خانوادگی یا بهتر بگوییم «آقا زاده» بودنش مورد هجمه قرار دهند قابلیت سرمایه گذاری را نخواهد داشت.

آخرین گزینه یعنی دکتر قالیباف در هشت ساله اخیر به خوبی ثابت کرد که در مسئولیت اجرایی شهرداری کشور بسیار قدرتمند است هر چند که برخی اعمال غیر کارشناسی در زمان ایشان فجایعی را بار آورد از جمله قطع درختان خیابان ولی عصر (عج) و هم چنین اتهاماتی درباره مسائل مالی شهرداری به او وارد است اما کارنامه او نیز مانند دو گزینه دیگر درخشان می باشد اما او در انتخابات 92 ثابت کرد که رقیبی سرسختی است و البته با آشکار شدن برخی مسائل و هم چنین برخی بیانات خود وی در ایام رقابت های انتخاباتی خصوصاً پس از عید نوروز نوع تفکرش برعکس آنچه که خود اعلام می دارد هیچ قرابتی با یک «اصولگرای اصلاح طلب» ندارد و از این نیز نگذریم که در روزهای اخیر روزنامه «کیهان» که بی هیچ شکی باید اعلام داشت که رساتری صدای اصولگرایان افراطی ست از انتخاب مجدد وی به عنوان شهردار حمایت کرده است پس انتخاب او نیز صرفاً قدرت دادن به رقیب خودمان خواهد بود.

در انتها باید اذعان کنیم که متاسفانه  «محمد قوچانی» در مقاله «دوم خرداد دوم» کم بی راه نمی گوید که «ما حتی در شکست هم از اصولگرایان پیش می باشیم» البته با این اخبار باید بیان داریم که «ما در تکرار اشتباهات نیز پیشتازیم»، پس شاید بد نباشد که به منتخبانمان  یادآوری کنیم که درست است که هشت سال ما را از قدرت راندند و شاید حق داشته باشید که عوض آن هشت سال را در حال دریابید اما سیاست و سیاست مداری ورای حال است و صرفاً از حال باید برای ساخت آینده حزب و ترویج گفتمان مورد نظر استفاده کرد پس در انتخاب های امروزمان بیشتر دقت کنیم تا فردا روز به قول قدما « کاسه چه کنم» به دست نگیریم.