مردم ایران به دوران انتقام خصوصی باز می گردند

این روزها هر آنکه خواستار بیان قسمتی از رذایل اخلاقی مردمان کشور است خلاصه به نوعی اول و آخر آن را به هر روشی که شده است ربط می دهد به هشت ساله آقای احمدی نژاد، من هم نه از سر تقلیدی کورکورانه بلکه با نگاهی واقع گرایانه بخشی از این رذایل اخلاقی را به این هشت ساله ربط می دهم و حتی پا را فراتر می گذارم و بااطمینان خاطر بیان خواهم داشت که در تعدادی از آن ها دقیقاً شخص رئیس جمهور مسئول است اما آنچه که در این متن می خواهم به آن بپردازم از آن دست رفتارهایی می باشد که نه شخص رئیس جمهور بلکه فضایی که از آمدن او و نوع رفتار دیگر متصدیان امور چه آن هایی که در دولت فعال بودند و چه آن هایی که در دیگر مراکز قدرت فعال بودند مسئول آن می باشند و آن رذیلت اخلاقی تندخویی و خشونت مردمان است.

خواهم نوشت...

خیلی وقت است که اینجا ننوشته ام (البته اگر این یک مطلب پیشین را فاکتور بگیریم) اما آدمی لاجرم باز می گردد به چیزی که بوده است و هر قدر هم از آن چه خواسته و ناخواسته فرار کنی باز هم بر می گردی به همان نقطه ای که بوده ای.

البته فرار من ناخواسته بوده است انصافاً انقدر از پیش و پس از انتخابات درگیر شده ام که اصلاً وقت و حوصله ای برای این کار نمانده بود اما خب تازه فهمیدم که این یک مورد را نباید فاکتور گرفت این باید همیشه باشد.

تمام این حرف ها را زدم تا بگویم ان شاء الله باز هم موتور این وبلاگ روشن خواهد شد و شاید سعی بر این کنم که هر شب یک چند خطی بنویسم از خودم و درگیری های روزانه ام گرفته تا گه گداری تحلیلی و انتقادی یعنی اینگونه بگویم سبک و سیاق اینجا بسته بر حال و هوای خودم و حال و هوای جامعه و از همه مهم تر فضای سیاسی کشور دارد اما خب خواهم نوشت تا هم این قلم از کار نیفتد و هم چنین خودم تخلیه شوم و هم آنکه شاید قدمی مثبت برداشته باشم گاهی اوقات.